ජීවිතේ
එක් සමයක...
අපි ලෝබයි... ජීවිතේ හැරයන්න..
මේ සම්මුති ලෝකයේ ඇති,
ජීවී, අජීවී සෑම බැඳීමක්ම...
වැල් මුල් පටලවා මෙන්,
අපව හුස්මට බැඳ තබන අපූරුව...
කල් යල් ගෙවෙත්ම...
ඉර හඳ අතර වෙනස දිගු වෙත්ම...
කිසිවෙකුත් කිසිවකුත්...
ඇල්මේ තදින් නොරැඳෙන මොහොතක...
අපි හැමෝගෙන්ම අපේ හිත්...
එක් වතාවක් වත් අසා නැතිද?
තවත් නම් කොතරම් කලක්...
මේ හුස්ම බර අපි අල්ලන් ඉන්නද?
~ විලෝචනා ~
