අඳුරු මූකලානේ,
මහ රූස්ස ගස් අතරින් පතරින්,
දැන් දැන් ඇඟට කඩාපාත් වෙතැයි සිති,
කලු වලාකුළු කීතු කීතු කරමින්,
අකුණු ඉරි අන්ඳා,
ගෙරවිලි හඬින් දෙවනත් වී,
මූසල වූත් ගුප්ත වූත් විස කුරු සර්ප විමාණේ,
මා මහ කුණාටු වරුසාවකට ගොදුරු විය ...
.
හරිත පැහැ ,මුදු සුවඳ,
කිසි සේත් මතක නැති,
කර්කෂ හුලඟින්,
ගස් කොලන් වියලා,
පිපාසිතව වියරුවී,
ඉරි තලා ගිය පොළොවේ,
ගිණියම් ඉරට පිච්චි පිච්චි,
ක්ලාන්තව වැටී සිටි විටක,
නුඹ මා සොයාගත්තැයි,
අසිහියෙන් මෙන් මතකයට නැගුණද,
ඒ ගිණියම් ඉඩෝරෙත්,
මේ කාලකණ්ණි කුණාටුවෙත්,
මට පෙණෙනුයේ ...
දෙවිදිහක වෙස් ගත්,
එකම මාරයෙකි........ !!!
