තවත් නම් අහිමි වෙන්න දෙයක් නෑ...

වැලහින්නක් වගේ වැලපිලා දැන් නම් හෙම්බත් වෙලා... උණුවෙන් සුදු බත් ඩිංගක් එක්ක පොල් සම්බෝල ටිකක් කන්න ඕනෙ හිතෙනවා... ඒත් කාට කියන්නද? එහෙම හිතෙද්දි අප්පච්චිගෙ මලගෙදර ආපු අංකල් කෙනෙක් කියපු කතාවක් මතක් උනා...
.
දුවේ... දවසක් මම එනකොට අප්පච්චි කුස්සියට වෙලා උයනවා...මට කිව්වා...

"කිරිදුව අද කැම්පස් එකේ ඉඳන් ගෙදර එනවා... දැන් කඩුගන්නාව හරියෙන් එන ගමන්ලු ... මම මේ කෑම හදනවා"
.
දුවේ හරි සතුටින් හිටියෙ... පුදුම මනුස්සයෙක් ඔයාලගෙ අප්පච්චි...
.
අංකල් කියද්දි මටත් මතක් උනා... ගෙදර ගිය ගමන් තේක හදලා ළඟට ගෙනත් දෙනවා...බත් ඉව්වම රස්නෙන් කන්න කිය කිය කතා කරනවා...
.
මූණ පුරාම මාසයක් තිස්සෙ බිබිලි දාලා... සනීප වෙන්නෙම නෑ.එහා ගෙදර Aunty කිව්වේ ඇස්වහ බිබිලි කියලා... මට මතකයි මම O/L කරන කාලේ ඔහොම බිබිලි දාලා තිබිලා අප්පච්චිට ගිහින් පෙන්නුවා...අප්පච්චි ඔලුව උස්සලා කණ්ණාඩි අස්සෙන් බැලුවා.ඊළඟ පාර කොළඹ බෙහෙත් ගන්න ගිහින් ඇවිත් ... මට කතා කරා...
.
"මෙන්න බෙහෙත්...මූණෙ ගාලා ටික වෙලාවක් තියලා හොදලා දාන්න..."
.
ආයෙත් අතීතෙට ගිහින් එක පාරක් ... Land Cruiser එකේ අප්පච්චිගෙ උකුලෙ වාඩි වෙලා රට වටේ ඇවිදින්න... chalet එකට වෙලා ඉඳලා අප්පච්චි ආව ගමන් චූටි අයියා ගැන කේලම් කියන්න... පුංචි ඔලුවට අප්ප්ච්චිගෙ Peak එක දාලා පුංචි නිළධාරිනියක් වෙන්න...අප්පච්චි රසට උයන බත් ඩිංගක් කන්න... පුළුවං වුණා නම්... :(
.
දවසක් මම මගේ කාමරේට යනකොට අප්පච්චි මගෙ සහතික ෆයිල් එක බලලා...
.
"කවද්ද ඔයාට මෙච්චර ඒවා හම්ඹුනේ? මම දන්නෙවත් නෑනේ..."
.
පුදුමයක් නෑ ... ජීවිත කාලෙම යුද්දෙට කැප කරපු අප්පච්චිට හර්මන්ලෝස් ඩිසොයිසා කඳවුරකදී එකම එක ජනාධිපති පදක්කමක් පළඳනවා දකින්න ලැබුනා ඇරෙන්න මගේ පාසලේ කිසිම තෑගි උත්සවයකට,වර්ණ රාත්‍රියකට කලා උලෙලකට සහභාගී වෙන්න ඉඩක් ලැබුණෙ නෑ... සරසවියේ අවසන් නිෂ්පාදනයටත් උපාධි ප්‍රධානෝත්සවයත් එහෙම මග ඇරුණා...
.
තවත් නම් අහිමි වෙන්න දෙයක් නෑ... වටිනම කෙනා නැති උනාට පස්සෙ... එකින් එක එකින් එක හුස්ම ගලපගන්නෙ...සතුටෙන්ම ඉන්න දඟලන්නේ... අප්පච්චි කවදාවත් අපි අඬනවට කැමති නැති නිසා... අප්පච්චිට තෙරුවන් සරණයි...!
.

 — feeling tired.