ප්රේමයේ අලංකෘත වර්ණ තිබුණා...
වර්ණවත් කොල වල ලියූ හීන තිබුණා...
අහක යන ගී පද පැටලුණා...
රචකයාට වඩා ගී පද අන්සතු වුණා...
ගී පද නැති තනු අස්සෙත් හැඟීම් තිබුණා...
කඳු මතින් හැලෙන දිය ඇලි තිබුණා...
සුඳු පාට මල් අස්සෙත් රෝස පෙති තිබුණා...
හැම මලකම සුවඳට මතක තිබුණා...
තනි මොහොතත් පාලු නොවුණා...
සෙනග අස්සෙත් හුදෙකලා වුණා...
දෙනෝදාහක් මැද හැඬුණා...
තනිවම සිනාසුණා...
කලකට පසු...
ප්රේමය පරිණත වුණා...
~ විලෝචනා ~
